جوان و جوانه

 یلدا نام فرشته ای است ، بالا بلند ، با تن پوشی از شب و دامنی از ستاره .

یلدا نرم نرمک با مهر آمده بود ، با اولین شب پاییز و هر شب ردای سیاهش را قدری بیشتر بر سر آسمان می کشید تا آدم ها زیر گنبد کبود آرام تر بخوابند .

یلدا هر شب بر بام آسمان و در حیاط خلوت خدا راه می رفت و لا به لای خواب های زمین لالایی اش را زمزمه می کرد . گیسوانش در باد می وزید و شب به بوی او آغشته می شد .

یلدا شبی از خدا پاره ای آتش قرض گرفت . آتش که می دانی ، همان عشق است . یلدا آتش را در دلش پنهان کرد تا شیطان آن را ندزدد . آتش در یلدا رشد کرد ...

فرشته ها به هم می گفتند : یلدا آبستن است ، آبستن خورشید . و هر شب قطره قطره خونش را به خورشید می بخشد و شبی که آخرین قطره را ببخشد ، دیگر زنده نخواهد ماند .

فرشته ها گفتند : فردا که خورشید به دنیا بیاید ، یلدا خواهد مرد .

یلدا همیشه همین کار را می کند ؛ می میرد و به دنیا می آورد . یلدا آفرینش را تکرار می کند .

یلدای انتظار پرده ی اول آفتابِ فردا کمی دیرتر طلوع می کند. شاید یک دقیقه دیرتر؛ همین. اما بهانه ی خوبی است برای با هم بودن ، برای رهایی از ان همه تنهایی ...