جوان و جوانه

می گوید: شب هایی که هوا صاف و مهتابی است به آسمان خدا زل زده ای؟

دیده ای ستاره ها چطور به اهل زمین چشمک می زنند و طنازی می کنند؟ فاصله هرکدامشان را تا ماه در نظر گرفته ای؟ دیده ای آن ستاره که به ماه نزدیک تر است در نور ماه رنگ می بازد و خودنمایی از یادش می رود؟ 

ماه را چطور؟ وقتی قرصش کامل می شود و دائم آسمان را نورپاشی می کند...

می گوید: مَثَل ستاره ها در آسمان ‌مَثل مؤمنین است در زمین که وقتی قرار است آسمانی ها شناسایی شان کنند از روی نور آن ها می شناسندشان.

بعضی ستاره ها محوند. نور بعضی هایشان خاموش شده است. جوری که هرقدر به آسمان نگاه کنی باز هم پیدایشان نمی کنی. می گوید: تو از دسته ی این ستاره ها نباش که کم فروغ شده اند؛ که صدایشان برای اهل آسمان غریب مانده است. خودت را به ماه نزدیک کن، تا از آن نور بگیری.

آن ماه کامل و روشنی بی پایان ،که آسمان و زمین برکتشان را از آن می گیرند، امام عصر توست.